Ufność to oparta na wierze, nadziei i miłości postawa głębokiego przekonania chrześcijanina, że Bóg go kocha. Jest to jednocześnie wyraz szczególnej więzi, jaka zachodzi między Stwórcą a człowiekiem.

W Piśmie Świętym często jest mowa o ufności. Są tam ukazane liczne postaci, które, pomimo swoich grzechów, w krytycznych momentach życia powierzyły siebie Bogu. Dzięki temu zdołały pokonać przeciwności, a nawet odnieść zwycięstwo. Taką ufność w Bogu pokładał na przykład młody Dawid, gdy przystępował do walki z Goliatem (por. 1 Sm 17, 45). Doświadczywszy w tym krytycznym dla siebie momencie mocy Bożego miłosierdzia, często zachęcał później w psalmach i pieśniach do ufności Bogu. Także sam Jezus wiele razy wzywał do zawierzenia. Mówił: Błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi (Mt 11, 6; por. Mt 21, 21). Natomiast podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy nieuchronnie zbliżała się Jego męka i śmierć na krzyżu, uczniowie usłyszeli od Niego krzepiącą zachętę: Na świecie doznacie ucisku, ale ufajcie, Jam zwyciężył świat (J 16, 33).

Klucz do Bożego miłosierdzia

W ostatnich dziesięcioleciach temat ufności z nową siłą został przypomniany przez św. Faustynę Kowalską. Można powiedzieć, że cała treść jej „Dzienniczka” koncentruje się wokół kluczowych słów – „miłosierdzia” oraz „ufności”. Spaja je obraz Jezusa Miłosiernego. Dzieło to w nawiązaniu do Ewangelii według św. Jana (20, 19-23) ukazuje zmartwychwstałego Pana na tle zamkniętych drzwi Wieczernika. Jezus pozdrawia uczniów, tchnie na nich Ducha Świętego i daje władzę odpuszczania grzechów. Zgodnie z życzeniem samego Zbawiciela na obrazie umieszczono wymowny napis: Jezu, ufam Tobie! W „Dzienniczku” występuje ok. 230 miejsc, w których mowa jest o ufności. Oprócz zapewnień św. Faustyny o jej bezgranicznym zawierzeniu Jezusowi, spotykamy co najmniej kilkadziesiąt zdań, w których sam Chrystus poucza o tym, czym ma być cnota ufności. Zbawiciel domaga się jej od wszystkich swoich czcicieli, gdyż jest ona „naczyniem”, za którego pomocą czerpie się ze źródła Bożego miłosierdzia (por. „Dzienniczek”, 1578, 1487, 1567, 1602). Z tej racji poleca świętej, aby wszystkich zachęcała do pokładania ufności w Bogu (por. tamże, 294, 1452). Przypomina, że jest to jej obowiązek: Jeśli ufność twoja będzie wielka, to hojność Moja nie będzie znać miary (tamże, 548). Do ludzi obarczonych świadomością swoich grzechów Jezus kieruje apel: Niechaj się nie lęka do mnie zbliżyć dusza słaba, grzeszna, a choćby miała więcej grzechów niż piasku na ziemi, utonie wszystko w otchłani miłosierdzia mojego (tamże, 1059).