Kościół modli się do Boga o nawrócenie grzeszników. Oznacza to, że prośby te Bóg może wysłuchać i jakoś wpłynąć na tego grzesznika, by się nawrócił. Innym razem podkreśla się, że Bóg nikogo nie może (nie chce) zmuszać do nawrócenia się; że człowiek ma do końca wolność tego ostatecznego wyboru. Jak to pogodzić? Jeżeli Bóg wysłucha modlitw Kościoła o nawrócenie grzeszników, w ten sposób ratując ich przed utratą Zbawienia, czyli odpowiednio wpłynie na grzesznika, by się nawrócił, to czy Bóg potrzebuje modlitwy Kościoła, by w tak arcyważnej sprawie móc zareagować? Czasem się słyszy takie sformułowania, że wiele osób idzie na potępienie, bo się nikt za nie nie modlił. Czy bez takiej prośby Bóg odpowiednio nie zareaguje?
Pozdrawiam Stanisław
Nawrócenie jest tajemnicą ludzkiego serca, podobnie jak grzech. Święty Jan Paweł II w adhortacji Reconciliatio et paenitentia pisze bowiem o grzechu jako misterium iniquitatis – tajemnicy nieprawości (nr 19).
Łaciński termin conversio wskazuje na konieczność zmiany ukierunkowania swego życia, zerwanie ze złem i zwrócenie się ku Bogu. Z kolei w języku greckim termin metanoia oznacza gruntowną zmianę myślenia (mentalności), a nawet wzniesienie się ponad dotychczasowe przyzwyczajenia (por. KKK 1431).
Pismo Święte, które jest źródłem wiary chrześcijańskiej, a za nim nauczanie Kościoła, zaznacza, że taka zmiana w życiu człowieka nie dokonuje się bez działania Bożego (por. 1 Krl 18, 37; Ne 9, 29; Mdr 12, 10.19; 2 P 3, 9). W Katechizmie Kościoła katolickiego czytamy, że „ten wysiłek nawrócenia nie jest jedynie dziełem ludzkim. Jest on poruszeniem «skruszonego serca» (Ps 51, 19), pociągniętego i dotkniętego łaską, pobudzającą do odpowiedzi na miłosierną miłość Boga, który pierwszy nas umiłował” (nr 1428; por. KKK 1432).
W Starym Testamencie to przede wszystkim prorocy w imię Boga wzywają do nawrócenia serca (por. KKK 2595), zaś w Nowym Testamencie do tej wewnętrznej przemiany ze względu na królestwo Boże wzywa sam Chrystus. Jego wezwanie jest istotnym elementem głoszenia Królestwa: „Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” (Mk 1, 15; por. KKK 1427). Po swoim zmartwychwstaniu posłał apostołów, by w Jego imię głosili „nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom” (Łk 24, 47). „Apostołowie i ich następcy pełnią tę «posługę jednania » (2 Kor 5, 18), nie tylko głosząc ludziom przebaczenie Boże wysłużone nam przez Chrystusa i wzywając ich do nawrócenia i wiary, lecz także udzielając im odpuszczenia grzechów przez chrzest oraz jednając ich z Bogiem i z Kościołem dzięki władzy «kluczy » otrzymanej od Chrystusa” (KKK 981).
