Zawierzenie to akt katolickiej pobożności, który jest wyrazem wiary w działanie Bożej Opatrzności. Opiera się na nadprzyrodzonej nadziei i ożywiany jest miłością. Polega na całkowitym podporządkowaniu siebie i swojego życia Bogu, jednak często dokonywany jest przez pośrednictwo Matki Bożej, świętych i aniołów.
Postawa zawierzenia znajduje wyraz w konkretnym akcie, zwanym aktem oddania. Zakłada on dar z samego siebie i swego życia dla Boga. Najczęściej mówi się o akcie oddania się Matce Bożej. Praktyka ta sięga starożytności. Wskazuje na to m.in. jedna z najstarszych antyfon maryjnych „Sub Tuum praesidium” („Pod Twoją obronę”), odmawiana do dziś, stanowiąca formę takiego aktu oddania.
Niewolnictwo maryjne
Od średniowiecza ofiarowywanie siebie Maryi stało się popularnym aktem pobożności. Podejmowało go i polecało wielu świętych oraz wybitnych teologów. Wśród nich za najgorliwszego uważa się św. Ludwika Marię Grignion de Montfort († 1716), który w słynnym „Traktacie o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny” przyznaje, że głoszona przez niego praktyka nie jest nowa. Wśród swoich poprzedników św. Ludwik wymienia m.in. św. Odylona († 1049), opata z Cluny, który jako pierwszy wprowadził we Francji oddanie się Matce Bożej, św. Szymona de Rojas († 1624), kaznodzieję króla Filipa III, upowszechniającego oddanie Matce Bożej w Hiszpanii i w Niemczech, a także kard. Pierre’a de Bérulle’a († 1629), założyciela francuskiej szkoły duchowości i seminarium św. Sulpicjusza.