Objawienia to potoczna nazwa bezpośredniego doświadczenia (wewnętrznych wizji, obrazów, czasami tylko słów), „jawienia się” („zjawienia się”) czegoś (kogoś), zdarzającego się pojedynczym osobom lub całym grupom ludzi, często w kontekście i w celu religijnym.

Doświadczenia te mogą mieć charakter: 1. naturalny (mechanizmy psychiki czy działanie nieświadomości, nie zawsze w sposób psychopatologiczny, lecz np. parapsychologiczny); 2. nadnaturalny (spirytystyczny, demoniczny); 3. nadprzyrodzony, dotyczący transcendentnego i osobowego Boga (choć zawsze uwarunkowany antropologicznie i zapośredniczony kulturowo); wówczas można je określić jako formę doświadczenia mistycznego.
Prawdziwe doświadczenia mistyczne nie są w Kościele katolickim sprawą rzadką, ale te, które przekazywały jakieś konkretne orędzia mistyczno-teologiczne czy moralno-ascetyczne, zostały w Kościele nazwane „objawieniami prywatnymi” (w odróżnieniu od Objawienia publicznego, oficjalnego). Przy założeniu, że pochodzą one od Boga, są i mogą być ukazywane (przekazywane) wizjonerom przez Chrystusa lub za pośrednictwem Matki Bożej – mariofanie (największa ilość objawień prywatnych), albo aniołów (angelofanie). Rzadziej za pośrednictwem osób świętych (hierofanie), choć nie zawsze uznanych oficjalnie za takie (np. dusze czyśćcowe). Jeszcze rzadziej za pośrednictwem złych duchów, gdzie nie można wykluczyć, iż przymuszone podczas egzorcyzmów, mogą one „objawiać” – w pewnej mierze – prawdy nadprzyrodzone (A. Rodewyk).
Manifestacje objawień prywatnych dokonują się od wieków na całym świecie (współcześnie zwłaszcza we Włoszech); miały miejsce już w epoce patrystycznej (np. uznane przez Kościół wizje św.św. Perpetuy i Felicyty, ok. 200 roku), a pierwsze oficjalne badanie kościelne dotyczyło wizji św. Brygidy Szwedzkiej (XIV w.). Często przynosiły one ważne skutki społeczne: jedność w lokalnej wspólnocie, pokój, dialog międzyreligijny. Szczególnie jednak ważne są ich duchowe owoce: nawrócenia, odnowa duchowa Kościoła lokalnego. Objawienia mają duży wpływ na życie Kościoła, liturgię, sztukę sakralną (sanktuaria), kult (pielgrzymki), sprzyjają wykształceniu się nowych form modlitwy (np. koronka do Miłosierdzia Bożego), przyczyniają się do wzrostu pobożności ludowej (np. kult maryjny).
W oświeceniu i w XIX w. podawano w wątpliwość możliwość objawień prywatnych, badając je z punktu widzenia psychologii i psychopatologii. Współczesne manifestacje te są niezwykle częste, ale tylko niewielka ich część zyskała aprobatę Kościoła, jak np. objawienia maryjne w Lourdes czy w Fatimie.