Wśród koncepcji powtórnego przyjścia Chrystusa pojawiła się także idea, że przez tysiąc lat będzie On panował na ziemi jako ziemski król.

Korzenietego przekonania sięgają mesjanistycznych koncepcji judaizmu opartych na interpretacji proroczych ksiąg Starego Testamentu i zapowiadających idealnego króla, potomka Dawida, którego pokojowe oraz sprawiedliwe rządy doprowadzą kraj do duchowego odrodzenia, do stanu moralnej i religijnej doskonałości, a także zapewnią poddanym doczesne dobrodziejstwa. Według Księgi Daniela (Dn 7) Bóg powierzy władzę nad światem Synowi Człowieczemu – tajemniczej, eschatologicznej postaci. Ponadto w żydowskiej literaturze apokaliptycznej z okresu machabejskiego i rzymskiego pojawiła się koncepcja podziału historii świata na siedem tysiącletnich okresów, w tym siódmego, czyli szabatowego tysiąclecia, które będzie okresem panowania Mesjasza. Niektórzy uważają, że Jezus nazwał się Panem szabatu (Mt 12, 8), nawiązując właśnie do tej żydowskiej koncepcji milenium szabatowego. Głoszenie przez Chrystusa bliskiego nadejścia królestwa było fundamentalnym przesłaniem Jego nauczania. Część ludzi rozumiała to orędzie jako zapowiedź realizacji nadziei mesjańskich w doczesnym świecie.

Apokalipsa o panowaniu Chrystusa

Księga Apokalipsy św. Jana przywołała żydowską ideę tysiąca lat sprawiedliwych rządów Pomazańca Bożego, sugerując, że nastaną one po wielkim odstępstwie, ale przed sądem ostatecznym: Potem ujrzałem anioła, zstępującego z nieba, który miał klucz od Czeluści i wielki łańcuch w ręce. I pochwycił Smoka, Węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat [gr. Chilia ete – R.Z.]. I wtrącił go do Czeluści, i zamknął, i pieczęć nad nim położył, by już nie zwodził narodów, aż tysiąc lat się dopełni. A potem ma być na krótki czas uwolniony. I ujrzałem trony – a na nich zasiedli [sędziowie], i dano im władzę sądzenia – i ujrzałem dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla Słowa Bożego, i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi i nie wzięli sobie znamienia na czoło ani na rękę. Ożyli oni i tysiąc lat królowali z Chrystusem. A nie ożyli inni ze zmarłych, aż tysiąc lat się skończyło. To jest pierwsze zmartwychwstanie. Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć druga, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z Nim królować tysiąc lat. A gdy się skończy tysiąc lat, z więzienia swego szatan zostanie zwolniony (Ap 20, 1-7). A zatem według autora Apokalipsy po pochwyceniu Bestii i Fałszywego Proroka oraz wrzuceniu ich do jeziora ognia i siarki nastąpi tysiącletnie królowanie Mesjasza (por. Ps 89, 4), zainaugurowane związaniem Szatana i wtrąceniem go do Czeluści (Ap 20, 1-3; por. Iz 24, 21-22). To tysiącletnie mesjańskie królestwo ma charakter przejściowy, poprzedzający ostateczne panowanie Boga Ojca (por. 1 Kor 15, 24-28). U jego progu dokona się sąd, aby dusze ściętych dla świadectwa Jezusa (...) i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii, mogły wziąć udział w tysiącletnim panowaniu na ziemi (Ap 20, 4-6). Męczennicy i świadkowie Chrystusa dostąpią wyróżnienia – ożyją (Ap 20, 4) jeszcze zanim nastąpi zmartwychwstanie powszechne. Aby być konsekwentnym w swej wizji, autor wprowadził pojęcie „pierwszego” i „drugiego” zmartwychwstania. W pierwszym wezmą udział tylko wybrani, a inni ze zmarłych nie ożyją (Ap 20, 5). Szatan, unieszkodliwiony na okres tysiąca lat, aby nie zwodził narodów (Ap 20, 3), zostanie później uwolniony, by je omamić (Ap 20, 8) i wziąć udział w ostatecznej walce, która zdecyduje o zwycięstwie dobra. Autor przywołuje tu tradycję o Gogu i Magogu (Ez 38-39) oraz ostatecznym szturmie wrogich narodów na święte Miasto Boga (Ap 20, 9). Dopiero po wrzuceniu Szatana do jeziora ognia i siarki nastąpi sąd nad narodami i w ten sposób zrealizowany zostanie cel dziejów.