Od wieków teologowie poszukiwali zasady porządkującej całe życie Jezusa. Winni się nią kierować wszyscy Jego uczniowie. Szukali jednej odpowiedzi na wiele pytań. Były to przede wszystkim zapytania o sens Wcielenia i Odkupienia: Dlaczego Jezus przyszedł na świat?,
Dlaczego wybrał ubóstwo?,
Dlaczego przyjął Krzyż?,
Dlaczego założył Kościół?,
Po co żył i po co umarł?
Chcemy wiedzieć po co żyjemy i jaki sens ma nasze umieranie. Odpowiedź istnieje: w Chrystusie. Teolodzy odnajdują ją w tajemnicy Serca Zbawiciela. Właśnie Ono najpełniej określa to, kim jest „Bóg, który stał się człowiekiem” i kim my jesteśmy. Prawda o Chrystusie, podobnie jak o każdym z nas, ukryta jest w sercu czyli w duchowym wnętrzu osoby ludzkiej, wnętrzu, które decyduje o całym życiu duchowym i wszystkich jego manifestacjach. Jan Paweł II uważał, że życie, działalność i nauczanie Jezusa w sposób oczywisty mają wspólny mianownik, że wielość wydarzeń z życia Zbawiciela wiąże się w jeden węzeł. Jest nim Jego ofiarowanie się za nas, Jego akt samowyniszczającej się miłości, który nieustannie dokonuje się w Jego Sercu i trwa do dziś.
U Jezusa ta zasada „stałej postawy”, „zasada serca”, która wiąże wszystko w jedno (Pius XII nazywał ją „fundamentalnym elementem”) brzmi: propter nos et nostram salutem – dla nas i dla naszego zbawienia. Cała Boża myśl, by nas „zbawić ode złego” ma swe źródło tu właśnie – w Sercu Zbawiciela. Wszystko, począwszy od największej łaski, a na najmniejszej kończąc (choć możemy pytać, czy są takie), jest drogocennym darem Najświętszego Serca Jezusa – zapewnia sługa Boży Pius XII w encyklice „Haurietis Aquas”.
