Norwegia, w przeciwieństwie do Danii, potrzebowała znacznie więcej czasu, aby ostatecznie ukonstytuować się jako samodzielne państwo. Jak sama nazwa wskazuje, na jej odrębność bardziej niż język, czy różnice etniczne, wpływało położenie geograficzne kraju.
Wciśnięty pomiędzy morzem a górami tworzył swoistą Drogę Północną (z północy na południe), zwaną po angielsku North-Way, a po norwesku Norþweg. Stworzenie na takim obszarze, wąskim co prawda, ale niezwykle długim, pewnej jedności państwowej, było bardzo trudnym zadaniem.
Trudna droga do zjednoczenia
Pierwszym, który dążył do stworzenia samodzielnego królestwa, a więc konsolidacji kilkudziesięciu mniejszych rodów, a także uniezależnienia się od potężnej już wówczas Danii, był zmarły około 932 roku król Harald Pięknowłosy. Po wielu walkach z przywódcami plemiennymi udało mu się zmusić większość z nich do uległości i dzięki temu zjednoczyć część kraju. Oczywiście zjednoczenie to było na początku bardzo kruche.
Następcą Haralda został jego syn Eryk, któremu potomność nadała przydomek Krwawy Topór ze względu na sposób sprawowania rządów. Krwawy Eryk mordował swoich przeciwników, jednak wkrótce został obalony i wypędzony z Norwegii przez młodszego brata Haakona. Jego następcy starali się utrzymywać pewną niezależność, niemniej jednak duńska hegemonia, szczególnie na południowych krańcach Norwegii, nie pozwalała na rozwinięcie skrzydeł samodzielnym władcom norweskim, a królowie Danii byli równocześnie królami sąsiadującego z nimi kraju.
W 995 roku powrócił do Norwegii sławny wiking Olaf Tryggvasson, który parę lat wcześniej przeprowadził kilka udanych najazdów na Anglię. Olaf przyjął w Anglii chrzest i ze wsparciem anglosaskim objął tron norweski. Miał duże nadzieje, a także realne możliwości, aby ustanowić silną władzę królewską w swoim kraju, sprowadził bowiem biskupów i duchownych angielskich, zaczął budować kościoły i chrystianizować Norwegię. Spotkało się to jednak z silnym oporem i zakończyło zawiązaniem potężnej koalicji przeciw niemu. W decydującej bitwie pod Svoldar w 1000 roku Olaf został pokonany, a na tronie Norwegii zasiadł Swen, potężny wówczas władca duński.
